اوصولا ناراحتی واسه بقیه خیلی چرته. چون نه تنها خود ادم ناراحت میشه که حتی طرف رو هم ناراحت میکنه. عکس العمل های ما ادما شاید در نظر اول بی اهمییت باشه که یه جورایی هست ولی تاثیر زیادی داره . شاید طرف یادش نیاد عکس العمل شما چی بوده ولی حسی که از عکس العمل شما بهش دست داده تا اخر عمر یادش میمونه. چند وقته پیش دوستم یه مشکلی رو بهم گفت که داشت و واقعا خیلی مشکل بدی بود و هرکی جای من بود به حال بدبختیه این دختر 2 روز گریه میکرد. تا گفتن چند تا کلمه ی پایانیه دوستم که چند ثانیه بیشتر نبود من فرصت داشتم تصمیم بگیرم چه عکس العملی نشون بدم. من میتونستم ناراحت شم و به حالش تاسف بخورم و به عالم و ادم فحش بدم و بهش ترحم کنم. ولی تو یه لحضه یادم اومد اون اومده و از بین این همه ادم مشکلشو به من گفته. چرا؟ چون از من انتظار دل رحمی نداره. اون از من انتظار داره مثل یه سنگ با مشکلش برخورد کنم تا براش قوت قلب باشه. برای همین من وقتی حرفاش تموم شد خندیدم. به مشکلش به زندگیه سختش به بی رحمیه زندگیش خندیدم. و جالب اینجا بود که اونم خندید. اون روز من حتی یه بار هم به مشکلش اشاره نکردم و فقط خندیدم. نکته های وحشتناک مشکلشو به مسخره گرفتم و به بهش گفتم چه بدبختیه و خندیدیم. شاید تو نظر اول کار من کار وحشتناکی به نظر بیاد  ولی نتیجه ی کارم این بود که یه کم فقط یه کم از اهمییت اون مشکل کم کرد. امروز که داشتم باهاش حرف میزدم مشخص بود که خیلی خوب با مشکلش کنار اومده و به نظرش به وحشتناکیه روز اول نبود. و به اندازه ی قبل نمیترسید چون میگفت وقتی چیزی تو رو (یعنی منو) به خنده بندازه مسلما خیلی ترسناک نیست. و احساس خوبی داره نسبت به اون روزی که من خندیدم. امروز که دقت کردم فهمیدم اوصولا خیلی ها مشکلاتشونو به من میگن چون میدونن من ادمه دل رحم و نازکی نیستم و میخوان یکی بهشون بگه که مشکلشون مسخره است و به مشکلشون محل نذارن. من اهمییتی به مشکل بقیه نمیدم و این بعضی وقتها برای ادما احتیاجه تا یکی رو پیدا کنن که به مشکلشون اهمییت نده. و جالب اینه که اونا همیشه و همیشه یادشون میمونه که با اون مشکل در کنار من احساس خوبی داشتن. واقعا اگه من نباشم اینا میخوان چیکار کنن؟؟؟!!!